Bernkastel Cochem

De kamer in hotel Bon Daman was klein.Het deed me denken aan die chambretjes op het Dominicus,die toch vrij gehorig geweest moeten zijn geweest,hoewel ik me niet kan herinneren,dat ik s'nachts gesnurk gehoord heb.Misschien snurkte je niet op die leeftijd.Ook op het spreekuur heb ik ze nooit met die klacht gezien.Wel hele jonge kinderen,die door het vergrote adenoid snurkten en soms ook apnoes hadden.Op de poesis en Rhetorica kregen we zelfs een extra kamer om te studeren,aangezien het aanbod aan nieuwe studenten drastisch terugliep.S'nachts lag ik dan met mijn transistorradiotje te luisteren naar de hitparade van radio Luxemburg.Ik ben daarbij nooit gesnapt.
Goed uitgeslapen en ontbeten en uitgezwaaid door de portugese hoteleigenares zijn we in droog weer unter die Bruecke hindurch de Moezel weer vervolgd.De voorspelling was wel regen om 11uur,maar die kwam niet.Na bijna 50 kilometer vonden we in Alf een geschikte locatie voor Kaffee und Kuchen.In een stevig tempo zijn we doorgefietst over de uitstekende bewegwijzerde paden.Je hoeft dan niet steeds af te stappen en in het boekje te kijken.Dat houdt ontzettend op.Een fietser stapt nu eenmaal niet graag af,ook niet voor stoplichten.Zo kwamen we om 2 uur al na 82 kilometer en 2250 calorieen armer in Cochem aan.
Bij de informatie een hotel gevraagd uit het enorme aanbod van meer dan 300 hotels.Wederom bedenkelijke gezichten als je om een Doppelzimmer met 2 eenpersoonsbedden vroeg.Hotel Noss aan de Moezelpromenade had wel bedden,die uit elkaar geschoven konden worden,maar dat bleek toch niet mogelijk.
Bernkastel was al erg touristisch,maar Cochem spande de kroon.Het was alsof je in Valkenburg tijdens de Amstel Goldrace was.Als lunch hebben we maar eens een Bratwurst genomen.Ik heb er geen foto van gemaakt.Het wemelt in Duitsland van de ijssalons,maar tot nu toe heb ik er nog geen sorbet genuttigd,slechts een dame Blanche na het eten.
Het meest bezienswaardige in Cochem is de burcht die op een 100 meter hoge rots is gebouwd en uiteraard de nodige keren verwoest,maar in 1869 in 10 jaar gerenoveerd door de heer Louis Ravene uit Berlijn.Het was een zeer steile,lange weg naar boven,vergelijkbaar met de oude Holleweg in de ronde van Nijmegen,maar ik heb geen fietsers omhoog zien gaan.Het slot was inderdaad een bezoek waard.Ik was dat wel gewend van de manor houses van de National Trust in Engeland en de chateaus langs de Loire in Frankrijk.
Na de afdaling een gezellig oud cafe binnengevallen,want het werd de hoogste tijd voor een pilsje.De cafehouder was 80 jaar en leek wel wat op ome Dirk van de supermarkt in Driemond.Hij kon nog geen opvolger vinden en dus bleef hij zelf maar aan het werk.Hij gaf ons nog een adres voor een goed restaurant,dat ook weer door een bejaarde familie geleid werd.De wat jongere kelner had een tremor,maar hij morste toch geen wijn.Ik kon er nog geen diagnose op plakken.Het eten was ook voortreffelijk.
Daarna nog een afzakkertje genomen in een ierse pub naast ons hotel,waar we gezellig met een paar limburgers hebben gezeten.